ความรักที่จบด้วยการ"จากลา" [จริง]

 
บทประพันธ์นี้

.

.
.
.

.

.

มันอาจจะตรงกับใครสักคน

“ก็ได้”

.

.

.
.

.

.
เพราะ

ในชีวิตมันไม่มีความ

“แน่นอน”

.

.
.

.

.

            อรุณสวัสดิ์เช้าที่อากาศยังร้อนเหมือนเคย ผมตื่นขึ้นตอนเช้ามา ทำธุระตอนเช้าเหมือนทุกๆวัน ผมลงมากินข้าวเช้าพร้อมหน้ากับน้องชายของผม น้องชายที่หน้าตาไม่ค่อยเหมือนผมสะเท่าไร แต่ยังไงก็ถือว่าคล้ายกัน

            “วันนี้มีอะไรกินบ้างล่ะ คูล” อ่อ ลืมบอกไปเลยวันน้องผมชื่อ คูล ส่วนผมก็ต้องชื่อตรงข้ามกับสะหน่อย ซัน

            “อ่อ พี่เพิ่งตื่นเหรอ.. - - ” ก็ไม่น่าถามนะว่าทำไมน้องผมมันถึงชื่อ คูล

            “ถ้าไม่ตื่น แล้วใครมันจะถามแกล่ะ” ผมตอบไปโดยไม่คิดอะไร เพราะเช้านี้ผมรู้สึกแปลกๆเหมือนมันรู้สึกโมโห อะไรบ้างอย่างนี้ในโลกนี้

          “ไข่ดาวกับนมสด เหมือนเดิมนั้นแหละไม่รู้ว่าจะทำอะไรกินดี - - ” มันจะคูลไปถึงไหนของมันล่ะนั้น

          “อืม แล้วนี่กี่โมงแล้วล่ะ” ผมว่าผมเปลี่ยนคำถามกับมันดีกว่า

          “6 โมง 56 นาที - - ” เหรอ...

          “แล้วโรงเรียนเข้าแถวตอนกี่โมงล่ะ” ถามแบบไม่รู้สึกอยากรู้เท่าไร ผมก็ไม่รู้ว่าผมถามไปทำไมทั้งๆที่ผมรู้ว่า ต้องเข้าแถ...แถว o.0

          “7 โมง 20 นาที เค้ ”

          “ฮ่ะ! นี่มันจะ เจ็ดโมงแล้วนะเว้ยทำไมไม่รีบบอกว่ะ!” โอ้ยถ้าไปช้าโดนทำโทษให้ร้องเพลงชาติอีก น่ารำคาญเว้ย!

            “พี่จะรีบกินทำไม เดี๋ยวมันก็ติดคอเอาหรอก” ถามอะไรบ้าๆว่ะ น้องชายฉัน ผมรีบที่จะกินไข่ดาวกับนมสดน้องชายผมมันทำให้กิน

          “แกยังมีน่ามาถามอีก นี่มันจะเจ็ดโมงแล้วนะโว้ย!” ถามมาได้โถ่เอ้ย

            “พี่ยังฟังผมไม่จบเลย 7 โมง 20 นาที เค้าเพิ่งเปิดเพลง เข้าแถวหน้าเสาธง 7 โมง 45 นาที” ฮะ ฮ่ะ! ผมสำลักที่ผมได้ยินที่น้องผมบอก

            “ฉันถามว่า เข้าแถวกี่โมง ไม่ได้ถามเลยว่าเค้า เปิดเพลงกี่โมง แกก็ไม่ต้องตอบอะไรให้มันละเอียดแค่นี้ก็ได้เว้ย!” ไอ้น้องบ้าเอย
            “ก็ผมเป็นคนชั่งสังเกตนิครับพี่ การชั่งสังเกตเป็นจุดเริ่มต้นของนักวิทยาศาสตร์หลายคน นะครับพี่ - - ” อ่อเหรอ

          “มัวคุยกับแก ฉันคงได้ไปโรงเรียนสายจริงๆแน่ - - ” ผมเดินออกจากโต๊ะอาหารเพื่อที่จะไปโรงเรียน

            “แล้วพี่จะไปไหน - - ” ยังมาถามอีก โอ้ยน้องฉัน

          “ไปขี้!” น่ารำคาญจริง

          “พี่ พี่ไปห้องน้ำผิดทางนะครับ ห้องน้ำทางนี้” น้องผมมันก็ชี้ไปทางห้องน้ำ ตกลงมันรู้ไหมว่าผมประชดมัน = =

          “โอ้ย แกรู้รึเปล่า ฉันประชดแกน่ะ!” ไอบ้าเอย

            “อ่อ ครับ” กว่ามันจะเข้าใจ เอาสะผมปวดหัวเลย

          ผมรีบเดินไปหน้าบ้าน ทั้งๆที่บนโต๊ะอาหารยังมีจานที่ผมกินยังไม่หมดอยู่ตรงนั้น ผมปล่อยให้น้องชายของผมเก็บจาน ไป และผมก็มาถึงโรงเรียน ก่อนที่เค้าจะเปิดเพลงโรงเรียนอ่านะ ผมไปเข้าไปจอดรถข้างในโรงเรียน ผมเจอเพื่อนในห้องผม

          “เฮ้ย ซันวันนี้แกมาคนเดียวแหรอว่ะ ไม่มาพร้อมน้องชายแกล่ะฮ่ะ” ยังจะมาถามให้ฉันปวดหัวอีกนะเพื่อน -_-

          “พอดีเกียจรอมัน เลยออกมาก่อน” ตอบมันไปงั้นๆ มันก็ได้เลิกถามผมสะที

          “อ่อเหรอ ป่ะๆเข้าห้องเรียนได้แล้ว มัวคุยกันเดี๋ยวเค้าคิดว่าฉันกับแกเป็นคู่แกกัน เดี๋ยวภาพพจน์ฉัน เสียหมด” อ่อเหรอ

          “แกเป็นกะเทยฉันน่ะผู้ชาย ฉันว่าฉันเสียภาพพจน์มากกว่าแกอีก”

            “ว้าย! กล้าพูดนะแก เดี๋ยวรุ่นน้องเค้ารู้หมดหรอกว่าฉันเป็นเกย์” อืม...

          “ถ้าจะพูดสะขนาดนี้ กูว่าภาพพจน์มึงไปหมดแล้วล่ะ” ทำเองผมไม่เกี่ยว

          “กรี๊ดดดดดดดด” หนวกหูเว้ย

          “แกจะหุบปากไหม” เล่นสะกูแสบหูแล้วนิ

          “เออ กูเงียบแล้ว ป่ะเข้าห้องเรียนได้แล้ว ทำไมวันนี้กูเหนื่อยแท้ว่ะ” แอ๊บแมนนะมึง

          “เออๆป่ะๆ” ส่วนไอ้เกย์ข้างๆผมที่คุยกันมันชื่อ แมน ผมขอเสียใจพ่อแม่ด้วยที่ลูกชายมันไม่แมนจริงๆเหมือนที่ท่านหวังไว้ -/\-  มันบอกให้ผมเรียกมันว่า แมนนี่ อืมชื่อน่ารักเนอะ

^ ^’

          ผมก็เดินไปพร้อมกับเกย์แอ๊บแมนที่ชื่อ แมนนี่ ไปที่ห้องเรียน และผมก็มาถึงห้องเรียนผมเดินเข้าไปในห้อง ผมก็ต้องตกใจกับคนตรงหน้าผม เพราะเมื่อผมเดินเข้าไปใจห้อง ผมเกือบจะชนหน้าผมเธอ หน้าของผมและเธอห่างกันแค่ 8 ซม. แน่นอนเป็นอย่างที่ทุกๆคนคิดนั้นแหละคับ เธอคือผู้หญิงที่ผมแอบชอบ

            “เอ..เอ่อ o.o ”

            “เอ่อ ขอโทษนะ” ผมชอบใบหน้านั้นของเธอ เพราะมันทำให้ผมมีความสุขเหมือนเธอจะตกใจมากเลย ^ ^ ฮ่า ฮ่า

          “อ่อ ไม่เป็นไรจ๊ะ” อืม

             “แล้วเธอจะไปไหนล่ะ o o?” ทำไมเราชอบยุ่งเรื่องคนอื่นจัง

          “จะพาเอเจียร์ไปซื้อของนะ ^ ^” อ่อ

          “อ่อ จะพาเอเลี่ยน เอ้ยไม่ใช่ จะพาเอเจียร์ไปซื้อของ” ผมเอียงตัวหันไปมองหน้าเอเจีย เหมือนผมเห็นเอเจียร์มันทำให้ผมเห็นภาพที่เอเจียร์ มองผม

          “ป่ะเถอะ ลิโอร่า เดี๋ยวซื้อของไม่ทัน - -*” หลังคำพูดของเจียร์ เจียร์ก็กำมือของลิโอร่า ไปจากผม (พูดซะเธอจะจากผมไปนั้นแหละ)

            “จ๊ะๆ งั้นฉันไปก่อนนะ ซัน” ทำไมผมถึงรู้สึกหวั่นไหวกับคำพูดของเธอนะ ฮ่า ฮ่า ผมพูดสะเหมือนพระเอกสุดหล่อ ที่มีความรักให้นางเอกและเป็นความรักที่บริสุทธิ์

            “อ่อ อืมๆ”

เรื่องความรัก ไม่ใช่เรื่องที่ใครจะมาตัดสินได้ แต่มันขึ้นอยู่กับแต่ละคนว่าคิดยังไงกับมัน สำหรับผม การที่มันมีความสุขที่ได้อยู่กับเธอ ดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอ ผมว่า

“นั้นแหละครับความรักของผม”

#7F8CBF